Harry Styles - I don't wanna play these games anymore.

Tytuł: I don't wanna play these games anymore.

Bohaterowie: Harry Styles, Diana Roberts, Zayn Malik, Louis Tomlinson, Liam Payne, Niall Horan oraz Emily Williams

Myśl przewodnia: Tyler Ward - All The Wrong Places

Opis: Diana Roberts jest młodą, ambitną i rozpoczynającą swoją karierę dziennikarką, która dostaję niesamowitą szansę na wybicie się w swojej branży. Harry Styles jest członkiem sławnego zespołu, który nie boi się podejmować ryzyka. Obydwoje zagrają w niebezpieczną dla siebie grę. Skutki będą nieodwracalne i zmienią ich całe życie.

Od autorki: To mój pierwszy w życiu shot od razu ostrzegam. Trudno mi było pisać w trzeciej osobie, ale jakoś się udało. Mam nadzieję, że ktoś oprócz mnie go przeczyta. Nie przedłużam. Miłego czytania i fajnie, by było gdyby ktoś wypowiedział się na temat tego co napisałam. Ten shot to wyłącznie moja wyobraźnia

~*~

Muzyka

Diana Roberts jest początkującą dziennikarką, która pragnie być uznawana w swojej dziedzinie. Jest gotowa na wszystko, by tylko dopiąć swego. Dzisiejszego dnia otrzymała szansę na, którą czekała. W końcu zamierza pokazać na co ją stać bez wszelkich ograniczeń.

Czas zacząć grę.

Po przeciwnej stronie Londynu Harry Styles jeden z członków sławnego zespołu szykował się wraz ze swoim przyjacielem do klubu. W końcu po nagraniu kolejnego krążka chłopak ma czas dla siebie. Postanowił z tego skorzystać.

~*~

W pomieszczeniu było tłoczno, głośno i duszno. Diana została wyciągnięta przez swoją najlepszą przyjaciółkę, by oblać nową pracę. Dziewczyna nie bardzo miała ochotę siedzieć w tym klubie. Chciała skupić się na swoim celu, ale Emily Williams nie dało się odmówić. Niespodziewanie blondynka zobaczyła osobę , której nie znała, ale po części myślała cały dzień. Dziennikarka musi znaleźć coś na niego i jego kolegów, by w końcu mogłaby zobaczyć swój artykuł w gazecie. Coś co wybije ją ponad wszystko.

-Diana! - usłyszała blondynka krzyk Emily nad swoim uchem.

-Co?
-Nie słuchasz mnie.
-Zamyśliłam się.

-Nie ściemniaj. Lepiej mów, który przystojniak ci się spodobał.

-Żaden

Lecz rudowłosa za dobrze znała Dianę, by wiedzieć, że kłamie. Dziewczyna podążyła za wzrokiem blondynki. Dostrzegła tak dobrze jej znaną twarz z branży muzycznej.

-Podejdź do niego. - odezwała się Emily.

-Słucham?

-Poznaj go, zaprzyjaźnij się, jeśli będzie taka konieczność uwiedź go. To jest lepszy sposób na zyskanie informacji niż śledzenie ich. Będziesz miała wszystko z pierwszej ręki. To będzie najlepszy sposób.

-Myślisz?

-Ja to wiem.

Blondynka wstała z barowego stołka. Lecz cel zniknął jej z oczu. Jednak po chwili szatyn pojawił się obok niebieskookiej, a ta wróciła na swoje miejsce.

Gra rozpoczęta.

Harry wraz z Zaynem usiedli przy barze. Zamówili po piwie i zaczęli rozglądać się po sali. Harry przyszedł tu po to, by w końcu odpocząć od tego całego szumu wokół zespołu i zwyczajnie chciał się upić. Osiemnastolatek odwrócił się na powrót w stronę baru i spojrzał na miejsce obok siebie. Dostrzegł tam blondynkę odwróconą do niego tyłem i rozmawiającą z rudowłosą dziewczyną. Zayn zaczął szturchać szatyna, przez co odwrócił się do niego.

-Co? - zapytał się zielonooki przyjaciela.
-Zagadaj do niej.
-Rozmawia.

-Już nie. - brunet mrugnął okiem i odszedł od niego.

Harry ponownie spojrzał na blondynkę, która tym razem siedziała do niego bokiem i mieszała rurką w szklance. Dziewczyna wyczuła na sobie wzrok Harry'ego i spojrzała na niego z pod przydługiej grzywki. Chłopak lekko się do niej uśmiechnął. Diana nieświadomie zarumieniła się przez jego przeszywające spojrzenie.

-Hej. - usłyszała nad sobą jego lekko zachrypnięty głos.

Blondynka poprawiła się na krześle i niepewnie odwzajemniła uśmiech.

-Cześć. - odpowiedziała.
Chłopakowi natychmiastowo poprawił się humor.

-Harry. - przedstawił się i wyciągnął dłoń w kierunku dziewczyny.

-Diana. - powiedziała podając mu przy tym rękę.

~*~

Po pierwszym spotkaniu z Harrym Stylesem, Diana niestety nie znalazła nic co mogłaby użyć w swojej pracy. Zresztą ogólnie nie mogła za wiele powiedzieć o tym chłopaku oprócz tego, że był miły, uroczy i pogodny. Blondynka spędziła po prostu miły wieczór w jego towarzystwie. Bała się, że będzie musiała wrócić do swojego pierwotnego planu i nie uzyska potrzebnych jej informacji. Emily powiedziałaby, że zbytnio panikuje i pewnie miałaby rację. Dziewczyna postanowiła, że trzeba zorganizować "niespodziewane" ponowne spotkanie z Harrym. W przeciągu siedmiu dni nie zrobiła żadnego postępu i musiała to zmienić.

Pierwsza zasada gry: Wyłącz uczucia.

Harry przez cały tydzień chodził i marudził reszcie zespołu. Wyżywał się na każdym z powodu własnej głupoty. Chłopak nie mógł znaleźć dla siebie miejsca. Cały czas pluł sobie w brodę, że nie wziął numeru telefonu od Diany. Tak naprawdę zupełnie nic o niej nie wiedział. Spędzili wspólnie naprawdę udany wieczór przez, który rozmawiali jakby znali się wiele lat. Harry cieszył się z tego, że dziewczyna traktowała go jak zwykłego człowieka, a nie jak sławę. Blondynka była nieśmiała i optymistyczna. Osiemnastolatek już dawno nie był tak kimś zauroczony, tym samym nieświadomie złamał pierwszą zasadę gry.

~*~

Diana wyszła ze swojego mieszkania wprost na zakurzoną klatkę schodową, a potem na zatłoczoną ulice Londynu. Ruszyła przed siebie skupiając się na swoim celu. Na dworze było dość zimno jak na początek sierpnia. Nawet się nie spostrzegła, gdy znalazła się przed wyznaczonym miejscem. Weszła do środka kawiarni i rozejrzała się po pomieszczeniu. Od razu zauważyła osobę, której szukała. Usiadła przy stoliku naprzeciwko swojej przyjaciółki.

-Dłużej się nie dało? - zapytała się Emily.
-Ciesz się, że w ogóle przyszłam.
-A czym innym byłabyś zajęta?

Blondynka miała zamiar jej odpowiedzieć, lecz ruda nie dała jej dojść do słowa.

-Nie musisz odpowiadać. Chodzi o Harry'ego.
-Chyba źle to wszystko rozpoczęłam.
-To znaczy?

-Powinnam się skupić na pracy, a nie na poznawaniu tego chłopaka.

-Dobrze robisz. Jeśli nic nie znajdziesz to sama coś wymyślisz.

-Co masz na myśli?
-Nie teraz.

Emily wskazała głową Dianie, by spojrzała za siebie. Dziewczyna odwróciła się w tamtym kierunku. Zobaczyła dwie znajome twarze. Jeden z chłopaków uśmiechnął się do dziewczyn i ruszył w ich kierunku, po czym dosiadł się do stolika.

-Diana, prawda? - zapytał się blondynki, na co ta przytaknęła głową. - Zayn, miło mi, a ten tam - wskazał na chłopaka przy ladzie - to Liam. A ty urocza damo jak masz na imię? - zwrócił się do rudowłosej.

-Emily.

Przy trójce znajomych usiadł Liam. Dziewczyny zapoznały się z nim.

-A więc to ty jesteś ta słynna Diana? - zwrócił się do niebieskookiej.
-Słynna? - zdziwiła się blondynka.
-Przez ostatni tydzień Harry bardzo dużo o tobie mówił.
-Naprawdę?
-Oj tak.
Druga zasada gry: Pilnuj swoich sekretów.

Harry nie był zadowolony z faktu, że jego przyjaciele namówili go do wyjścia na miasto. Nie miał nastroju na piski fanek, robienie sobie z nimi zdjęć i podpisywanie różnych dupereli. Chłopak miał ochotę rzucić się na łóżko i zapomnieć o tym całym tygodniu. Niall z Louisem szli przed szatynem w świetnych humorach co rusz rozmawiając z fankami. W końcu skręcili do pewnej kawiarni. Gdy tylko Harry przekroczył próg jego humor diametralnie się zmienił. Podszedł do stolika, gdzie Lou z Niallem witali się z dwiema dziewczynami. Chłopak podszedł do nich. Osiemnastolatek zapoznał się z rudą i usiadł pomiędzy Zaynem, a Louisem. Przyjaciele Harry'ego już po chwili świetnie dogadywali się z przyjaciółkami. Jednak szatyn był skupiony tylko na blondynce. Patrzył na nią zafascynowany. Nastolatek nigdy, by nie przypuszczał, że ktoś kogo prawie nie zna może mu tak namieszać w głowie. Chłopak rozejrzał się po towarzystwie. Nie był jedynym, który siedział w ciszy. Po drugiej stronie stołu Niall siedział ze spuszczoną głową i grzebał widelcem w talerzu. Mogłoby się to wydawać normalne, ale blondyn nigdy taki nie był. Zawsze dużo gada i często się śmieje.

-My już pójdziemy. - głos blondynki wyrwał Harry'ego z rozmyśleń.

Obydwie dziewczyny wstały, pożegnały się z towarzystwem i wyszły z budynku. Nagle zielonooki poczuł jak ktoś dźga go łokciem w żebra. Spojrzał na Louisa z oburzeniem.

-Co? - odezwał się wściekle.

-Idź za nią i poproś ją w końcu o ten numer łamago.

Harry przytaknął głową i wybiegł na zewnątrz. Rozejrzał się wokół i dostrzegł dziewczynę wsiadającą do taksówki.

-Diana! - zawołał.

Blondynka odwróciła się w jego stronę i uśmiechnęła. Szatyn podszedł do niej.

-Tak Harry? - usłyszał jej głos.

-Mogłabyś dać mi swój numer telefonu? - zapytał niepewnie.

-Jasne.

Dziewczyna wyjęła z torebki notes i długopis. Zapisała na kartce ciąg cyfr i podała ją Harry'emu.

-Proszę. Do zobaczenia. - powiedziała i wsiadła do auta.

Gdy samochód odjechał chłopak odwrócił się i z wielkim uśmiechem wrócił do przyjaciół.

~*~

Muzyka

Od momentu w, którym Diana dała numer Harry'emu minęły dwa tygodnie. Blondynka nieświadomie zaczęła bardziej skupiać się na chłopaku niż na swojej pracy. Nie było dnia, by ze sobą nie rozmawiali. Dwudziestolatka była bliska wykreowania sama jakieś historii do jej artykułu, ale nie chciała przerywać tej całej sytuacji. Poza tym otrzymała zaproszenie od Stylesa na urodziny jego przyjaciela. Wydaje jej się to dobrym pomysłem. W końcu niektórzy ludzie po pijaku mówią różne sekrety, tym sposobem może zdobyć potrzebne jej informacje. Podświadomie miała jednak złe przeczucia. Czuła, że dzisiejsza impreza dobrze na nią nie wpłynie. Nie zastanawiając się dalej nad tym zapukała do drzwi mieszkania w, którym miała się odbyć cała uroczystość. Gdy tylko drzwi się otworzyła doleciała do niej głośna muzyka, a na progu ujrzała solenizanta, który wpuścił ją do środka. Złożyła Liamowi życzenia i dała skromny podarunek. Chłopak niestety musiał ponownie iść otworzyć drzwi, a blondynka została sama. Rozejrzała się po pomieszczeniu do, którego weszła. Był to ogromny salon w, którym na dzisiejszą okazję czerwona skórzana kanapa została podsunięta pod jedną z bordowych ścian. Dało się też zauważyć długi korytarz, gdzie były wejścia do innych pomieszczeń w mieszkaniu.

-Cześć. - blondynka usłyszała za sobą głos.

Dziewczyna odwróciła się i zobaczyła przed sobą uśmiechniętego szatyna.

-Hej Louis.
-Szukasz Harry'ego?
-Tak się rozglądam.

-Jeszcze go nie ma. Mógłbym z tobą pogadać za nim przyjdzie.

-Oczywiście.

Zdziwiona Diana poszła za chłopakiem do innego pomieszczenia. Okazało się, że wprowadził ją do kuchni, gdzie było pusto i znacznie ciszej. Usiadła przy stole naprzeciwko swojego znajomego.

-Coś się stało? - zapytała się niebieskooka.

-Nie. Chciałem tylko porozmawiać na temat Harry'ego.

-Słucham.

-Może się wydawać, że młody jest twardy, ale tak nie jest. Łatwo go złamać, ludzie potrafią być dla niego brutalni.

-A co ja mam z tym wspólnego?

-Widzę jaki jest w stosunku do ciebie. Widać, że angażuje się w to coś co jest pomiędzy wami. Więc jako jego porządny przyjaciel chciałbym ci poradzić, żebyś uważała w co się pakujesz. On jest wrażliwy i łatwo go zranić, ale jeśli jesteś w stanie zaangażować się w to tak jak on to go nie skrzywdź.

Diana nic nie odpowiedziała analizując wszystko co powiedział jej szatyn.

-Nie skrzywdzę go. Obiecuję. - powiedziała świadomie łamiąc kolejną regułę.

Trzecia zasada gry: Niczego nie obiecuj.

Harry wszedł do mieszkania Liama porządnie spóźniony. Wiedział, że jego przyjaciel nie będzie na niego zły, bardziej martwił się o Dianę. Nie widział się z nią od dwóch tygodni. Niby rozmawiał i pisał z dziewczyną, ale to nie jest to samo co zobaczyć ją na własne oczy. Rozglądał się wszędzie i wreszcie ją dostrzegł rozmawiającą z Danielle. Diana wyczuła, że ktoś się jej przygląda, więc spojrzała w stronę Harry'ego i uśmiechnęła się do niego. Chłopak odwzajemnił gest i natychmiastowo podszedł do niej po czym pocałował ją w policzek na powitanie. Danielle uśmiechnęła się do nich i odeszła do swojego chłopaka.

-Nie ładnie to tak się spóźniać. - odezwała się dziewczyna.

-Liam nie będzie na mnie zły, a ty jesteś?

-Nie mogłabym.

Chłopak uśmiechnął się i przytulił dziewczynę.

-Harry możesz na słówko? - przerwał im Louis przez co obydwoje odskoczyli od siebie.

Osiemnastolatek spojrzał na swojego przyjaciela z mordem w oczach, ale zgodził się na jego prośbę. Po raz ostatni spojrzał na blondynkę i poszedł za Louisem. Obydwoje znaleźli się w pokoju gościnnym, gdzie reszta zespołu też już była. Liam i Zayn przyglądali się z niepokojem Niallowi, który leżał na łóżku.

-Co mu się stało? - zapytał się zaniepokojony Harry patrząc znacząco na Horana.

-Upił się. - wyjaśnił Payne.

-I dlatego mi przerwałeś? - Loczek zwrócił się do Louisa.

-Po części. Harry musisz sobie wszystko wyjaśnić z Niallem.

-Nie rozumiem.

-Na miłość boską, Harry! - obruszył się Zayn. - Już całkowicie oślepłeś. Czy ty nie widzisz, że podoba mu się ta sama dziewczyna co tobie? Gadasz o niej cały czas, domyśl się jak on może się czuć.

-Chyba wam coś się przewidziało.

Zayn prychnął pod nosem, a Liam odezwał się spokojniejszym tonem do Harry'ego.

-Chciałbym, żebyśmy nie mieli racji, ale to ty musisz z nim porozmawiać i wszystko wyjaśnić.

Szatyn spojrzał z niedowierzaniem na przyjaciół i po chwili opuścił pokój.

~*~

Diana obudziła się następnego ranka z wielkim uśmiechem na twarzy. Dla niej to naprawdę był udany wieczór. Poznała wiele miłych osób. Jednak najcenniejszym wspomnieniem był dla niej spacer z Harrym. Chłopak odprowadził ją do mieszkania i tyle. Niby nie wiele, ale dziewczyna musiała się przyznać przed samą sobą, że jej się to spodobało. W południe wyszła z mieszkania, gdyż jej lodówka świeciła pustkami i w końcu musiała zrobić zakupy. Blondynka weszła do najbliższego sklepu. Wkładała do koszyka najpotrzebniejsze produkty, kiedy jedna z gazet przykuła jej uwagę. Znała ją doskonale, w końcu to w niej pracowała. Na pierwszej stronie nagłówek głosił "Rywalizacja w zespole One Direction". Diana przekartkowała gazetę i znalazła odpowiednią stronę.

"Każdy w Anglii zna zespół One Direction, który cieszy się sławą na całym świecie. Chłopcy w każdym wywiadzie mówią, że są dla siebie jak bracia i uważają, że nic nie jest w stanie zniszczyć ich zespołu. Niestety wydaje się, że nie mają racji. Wczorajszego wieczoru doszło do poważnej kłótni między dwoma muzykami. Świadkowie twierdzą, że chodzi o pewną dziewczynę. Wydaje się to prawdziwą informacją, gdyż ostatniego wieczoru Harry Styles został zauważony z nieznaną nikomu blondynką. Sądzimy, że jego rywalem jest Niall Horan. Jesteśmy ciekawi dalszego ciągu wydarzeń o, którym na pewno będziemy informować."

Diana skończyła czytać i patrzyła z niedowierzaniem na artykuł. Zostawiła koszyk, wzięła tylko gazetę, zapłaciła za nią i wybiegła zdenerwowana na zewnątrz.

Czwarta zasada gry: Nie angażuj się.

Harry obudził się dobrze po dwunastej, kiedy ktoś trzasnął drzwiami wejściowymi w mieszkaniu Liama. Wczoraj po odprowadzeniu Diany wrócił tu, by pomóc przyjacielowi w doprowadzeniu wszystkiego do porządku i tak został śpiąc na kanapie w salonie. Spojrzał na korytarz, gdzie zobaczył Louisa. Przyjaciel go zauważył.

-Mamy problem. - powiedział Lou, a później krzyknął na całe mieszkanie. - Wszyscy do kuchni.

Harry niechętnie wstał i udał się za szatynem. Jego przyjaciel chodził nerwowo po pomieszczeniu, a osiemnastolatek usiadł przy stole. Po kilkunastu minutach cały zespół był już w kuchni.

-Czemu tak się od samego rana krzyczysz Lou? - zapytał Zayn ziewając.

Louis nic nie powiedział tylko rzucił jakąś gazetą na stół. Każdy pochylił się, by zobaczyć wielki nagłówek zawierający nazwę ich zespołu. Kiedy Niall jako ostatni przeczytał artykuł spojrzał niepewnie na przyjaciół.

-Co za brednie. - odezwał się blondyn.
-Nie wydaje mi się. - powiedział spokojnie Liam.
Niall zmarszczył pytająco czoło.

-Chodzi mi o to Niall... - zaczął Payne - ...że najwyraźniej podoba ci się Diana i ten artykuł ma w sobie coś z prawdy.

Horan zaskakując wszystkich parsknął śmiechem.

-To nieprawda. - odpowiedział. - Fakt Diana jest ładna, ale dla mnie to tylko znajoma. Zresztą i tak nie miałbym szans, Harry za bardzo ślini się na jej widok.

-Ej! - krzyknął najmłodszy.

-To dlaczego ostatnio tak się zachowujesz, a wczoraj tak szybko się upiłeś? - dopytywał się Liam.

-Po prostu.
-Niall!
-Nieważne.

Blondyn odszedł od stołu i wyszedł z pomieszczenia, a Payne zaraz za nim.

-A powracając do tematu. - zwrócił się Louis do Harry'ego. - Ty i Niall macie to wyjaśnić w jutrzejszym wywiadzie.

~*~

Diana wbiegła zdenerwowana do biurowca. Wjechała windą na odpowiednie piętro i nie witając się z nikim wpadła do gabinetu swojego redaktora.

-Dzień dobry, Diano. - odezwał się mężczyzna.

-Co to jest? - spytała dziewczyna rzucając na biurko przed nim gazetę.

Thomas rzucił okiem na czasopismo i uśmiechnął się pod nosem.

-Coś co ty miałaś napisać. - powiedział.

-Dokładnie. To ja miałam pisać wszystko na temat tego zespołu.

-Już nie.
-Co masz na myśli?

-Miałaś miesiąc na to, aby coś znaleźć. I nic, nawet najmniejszego skrawka nie dostałem. A potem zacząłem zastanawiać się dlaczego. I tak wkręciłem kogoś na te urodziny i wszystko powoli zaczęło mieć sens. Jeśli chcesz tą pracę masz nadal robić to co teraz.

-Nie rozumiem.

-Umawiaj się z jednym z nich i stwórz własny skandal wokół tych chłopaków. Muszę jako pierwszy mieć wszystko na ich temat.

-Jeśli nie ja to będę pisać to kto?

-Tym się nie fatyguj. Tylko zastanów się nad tą propozycją, a teraz proszę wyjdź.

Mężczyzna odwrócił się do niej tyłem i dziewczyna nie mając wyjścia opuściła biuro.

Zmiana strategi gry.

Harry wraz z resztą zespołu wracał z wywiadu. Reporterka oczywiście poruszyła temat przedwczorajszej imprezy. Chłopak wraz z Niallem wyjaśnili, że blondynka jest dla nich tylko znajomą i żaden z nich nie jest z nią w związku. Harry tak naprawdę nie chciał w to wciągać Diany. Doskonale wiedział co się rozpęta, gdyby przyznał się przed tym, że podoba mu się ta dziewczyna. Pamiętał jak to było z Danielle, Eleanor czy Perrie, kiedy każdy z chłopaków przyznał się, że ma dziewczynę. Nie chciał, by to samo przydarzyło się pannie Roberts. Chciał się nadal z nią spotykać, ale bał się, że dziewczyna przez niego wiele wycierpi.

-Louis zatrzymaj samochód. - odezwał się zielonooki.
-Hazza o co chodzi?
-Po prostu się zatrzymaj.

Jego przyjaciel stanął na poboczu, a Harry natychmiastowo wyskoczył z samochodu. Gdy stanął przed kamienicą tak naprawdę nie był pewny czy dobrze postępuje. Chciał się wycofać, ale nie był w stanie, kiedy zobaczył blondynkę, która zmierzała w jego stronę.

-Co ty tu robisz? - zapytała się.
-Moglibyśmy porozmawiać Diana?

Dziewczyna przytaknęła głową i wprowadziła Harry'ego do klatki. Obydwoje szli w ciszy na najwyższe piętro budynku. Gdy tylko weszli do mieszkania chłopak rozejrzał się po pomieszczeniu. Znalazł się na korytarzu, gdzie po prawej zauważył kuchnię do której weszła dwudziestolatka. Szatyn poszedł za nią.

-To o czym chciałeś porozmawiać? - zapytała się blondynka wskazując Harry'emu, aby usiadł na stołku przy wysepce na środku kuchni.

Harry zajął wskazane miejsce i niepewnie spojrzał na towarzyszkę.

-Nie wiem czy widziałaś dzisiejszą gazetę... - zaczął powoli.

-Widziałam. - przerwała mu Diana.
-Chciałbym cię za to przeprosić.
-Nie ma za co.

-Jest za co. Nie chciałem, abyś przez to zerwała ze mną kontakt. Po za tym ten cały artykuł to nieprawda. Nie pokłóciłem się z Niallem o ciebie. Nie zauroczył się tobą, więc nie ma problemu.

-A ty?
-Co ja?
-Zauroczyłeś się mną?

Harry uśmiechnął się pod nosem i sam się sobie dziwiąc kciukiem przejechał po policzku Diany przez co się zarumieniła. Pochylił się i delikatnie pocałował ją w kącik ust. Poczuł jak dziewczyna uśmiecha się na ten gest. Postanowił zaryzykować i musnął jej wargi swoimi.

~*~

Muzyka

Od pierwszego pocałunku między Dianą, a Harrym minęły dwa tygodnie. Przez ten czas codziennie się widywali. Dziewczyna coraz bardziej angażowała się w ten związek. Przyjaciele pary cieszyli się, kiedy to trzy dni temu Harry oznajmił chłopakom i Emily, że Diana jest jego dziewczyną. Blondynka wiedziała doskonale, że wszystko idzie za szybko i nie czuła się z tym najlepiej. Nie chciała się do tego przyznać, ale zaczynała mieć wyrzuty sumienia. Bała się, że nie powstrzyma tego wszystkiego zanim będzie za późno. Jednak dwudziestolatka w głębi duszy cieszyła się, że jest ze Stylesem. Było miło, kiedy miała świadomość, że ktoś do niej coś czuje. Z każdym kolejnym dniem coraz bardziej przywiązywała się do chłopaka. Cieszyła się, kiedy pojawiał się wieczorami, całował ją na powitanie i spędzali razem czas zwyczajnie rozmawiając. Gdy była z Harry nie myślała o konsekwencjach tego co robi, lecz kiedy ją opuszczał jej sumienie się odzywało i nie podobało jej się to co mówiło. Wiedziała, że nie może pozwolić na odkrycie jej zadania.

Piąta zasada gry: Nie miej wyrzutów sumienia.

Harry był zwyczajnie szczęśliwy. Naprawdę nie sądził, że spotka taką cudowną dziewczynę jaką jest Diana. Reszta zespołu wspierała go w tym związku. Był zadowolony również z tego, że prasa nie wiedziała o jego dziewczynie. Wolał jak na razie trzymać to w sekrecie. Jednak doskonale zdawał sobie sprawę, że długo nie utrzyma tego w tajemnicy. Po pierwsze dlatego, że prędzej czy później zwyczajnie wygada się ze swojego szczęścia. Po drugie dlatego, że zbliżała się kolejna impreza i zamierzał iść na nią z Dianą. Chciał przyznać się chociaż przed najbliższymi, że ma tak wspaniałą dziewczynę przy sobie. Jednakże bał się reakcji fanek na tą wiadomość. Oczywiście nie bał się o siebie tylko o Dianę.

~*~

Następnego dnia po urodzinach Nialla, Diana obudziła się w nie swoim pokoju, ale w pomieszczeniu w, którym już kiedyś była. Spojrzała na siebie. Była ubrana w ciuchy z poprzedniego wieczoru i była okryta kocem. Wstała z łóżka i wyszła na korytarz. Rozejrzała się po całym mieszkaniu, ale nigdzie nie znalazła swojego chłopaka. Gdy tylko Diana pomyślała tak o Harrym zatrzymała się w pół kroku. Coraz bardziej wierzyła w ten związek, chociaż wiedziała, że jest w nim głównie z powodu pracy. Jednak zdawała sobie sprawę, że chciała być z Harrym bez jakichkolwiek sekretów, ale nie mogła. Za bardzo jej na nim zależało, by go zranić. Z rozmyśleń wyrwał ją dzwonek do drzwi. Poszła je otworzyć. Na progu stały dwie kobiety, które były do siebie bardzo podobne. Diana miała wrażenie, że skądś je zna.

-Dzień dobry. Jest Harry? - zapytała starsza kobieta.

-Dzień dobry. Nie ma go, mogę w czymś pomóc?

Druga szatynka chciała odpowiedzieć lecz nie dane jej to było, gdyż za nimi dobiegł ich głos Harry'ego.

-Mama! Gemma! Co wy tu robicie?

-Przyjechałyśmy cię odwiedzić synku.

Harry wprowadził do mieszkania swoją rodzicielkę i siostrę. Diana cały czas stała w wielkim szoku. Kobiety zniknęły za rogiem pokoju, a Harry pochylił się nad swoją dziewczyną i musnął jej wargi swoimi.

-Chodź. - osiemnastolatek powiedział do blondynki i wyciągnął w jej kierunku dłoń.

Dziewczyna mimo tego, że nie powinna chwyciła go, po czym Harry splótł ich palce i ruszyli do pokoju.

Szósta zasada gry: Nie wolno ci poznawać rodziny żadnego członka zespołu.

Diana po raz kolejny dzisiejszego poranka wybuchnęła niepohamowanym śmiechem. Anne opowiadała jej o różnych nie miłych dla Harry'ego sytuacjach z dzieciństwa. Chłopak siedział w salonie i zwyczajnie wpatrywał się w blondynkę. Dziwnie się czuł, że jego matka tak świetnie dogaduje się z Dianą znając ją niecałe dwie godziny, ale cieszył się z tego. Gemma za to cieszyła się, że ich rodzicielka ośmiesza Harry'ego na oczach jego nowej dziewczyny. Nie często się zdarzało, że Harry się z kimś spotykał, więc jego siostra była zdziwiona, kiedy zobaczyła tą przemiłą blondynkę w drzwiach. Anne za to uznała, że Diana coś ukrywa. Jednak kobieta była zadowolona szczęściem swojego syna, więc wolała to przemilczeć.

-Będę się już zbierać. - odezwała się Diana.

-Odprowadzę cię. - powiedział Harry wstając razem z nią.

-Nie musisz.

-Musi odprowadzić swoją dziewczynę. - wtrąciła się Anne i uścisnęła blondynkę na pożegnanie, Gemma uczynniła to samo.

Harry wraz z Dianą wyszedł z mieszkania i gdy tylko znaleźli się przed budynkiem chwycił dziewczynę za rękę.

-Co ty robisz? Ktoś może nas zobaczyć. - zwróciła się do niego.

-Mam to gdzieś.

-Naprawdę?

-Tak. Mam wspaniałą dziewczynę i nie zamierzam tego ukrywać przed światem.

Na potwierdzenie swoich słów Harry pocałował blondynkę. Obydwoje doskonale wiedzieli, że od tego momentu wszystko się zmieni, ale nie sądzili jak wiele.

~*~

Nim Diana się obejrzała była już połowa listopada. Za oknami była okropna pogoda, a dziewczyna siedziała przeziębiona w mieszkaniu. Harry został od niej odseparowany, gdyż musi dbać o siebie, ponieważ zbliża się trasa koncertowa zespołu i nie może się rozchorować. Jednak Diana co chwilę otrzymywała smsy od niego. Nie widziała go od trzech dni i strasznie się za nim stęskniła. Blondynka nie ukrywała już przed sobą, że coś czuję do Harry'ego. Z rozmyśleń wyrwał ją dzwonek do drzwi. Niechętnie wstała z kanapy, okryła się kocem i poczłapała otworzyć. Na progu stała Emily, która wyminęła ją i udała się do salonu. Dwudziestolatka wróciła na swoje miejsce. Spojrzała na swoją przyjaciółkę, która siedziała naprzeciwko niej z niezadowoloną miną.

-Coś się stało? - zapytała rudowłosej.

-Martwię się o ciebie.

-O mnie?

-Zmieniłaś się. Przed spotkaniem Harry'ego na twoim pierwszym miejscu była praca, a teraz tylko Harry to, Harry tamto.

-Chcę rzucić tą pracę.

-Zgłupiałaś? A co z tym wielkim zleceniem?

-Właśnie tego nie rozumiem. Robię to co mi kazano, a rzadko, kiedy coś zobaczę w gazecie na temat zespołu. Już zupełnie nie wiem o co chodzi Thomasowi.

-Pewnie czeka na jakąś większą aferę. Nie powinnaś rezygnować z tej pracy.

-Nie umiem już okłamywać Harry'ego, więc jak tylko minie listopad składam rezygnację.

-Thomasowi to się nie spodoba.

-Mam go gdzieś. Chcę być szczera ze swoim chłopakiem.

-Zrobisz jak uważasz, ale zastanów się jeszcze nad tym.

Siódma zasada gry: Nie pokazuj jakichkolwiek emocji.

Ostatni dzień listopada dla Harry'ego ma wielkie znaczenie, ponieważ dzisiejszego dnia Diana obchodzi urodziny i chce jej wyznać swoje uczucia. Był pewny tego co czuje. Niezaprzeczalnie zakochał się w tej blondynce. Chłopak wsiadł do samochodu i ruszył do mieszkania Diany. Gdy w końcu się tam znalazł, zapukał zdenerwowany do jej drzwi. Kiedy po drugiej stronie pojawiła się dziewczyna, Harry nie był w stanie wykrztusić słowa. Widział już nie raz wystrojoną Dianę, ale ta wersja przebiła wszystko. Dziewczyna była ubrana w czerwoną, koronkową sukienkę do płowy ud z lekkim dekoltem. Do tego czarne szpilki, lekki makijaż i wyprostowane włosy.

-Harry? - blondynka wyrwała go z rozmyśleń.

Chłopak spojrzał na nią, miała już na sobie czarny płaszczyk i była gotowa do wyjścia. Szatyn złapał ją za nadgarstek, nie czekając chwili dłużej przyciągnął ją do siebie i wpił się w jej usta. Kiedy się od siebie oderwali ruszyli do samochodu. Po niespełna 20 minutach byli w restauracji, gdzie Harry zarezerwował stolik. Usiedli na odpowiednim miejscu. Zamówili po daniu. Osiemnastolatek niepewnie spojrzał na Dianę i wyciągnął z kieszeni marynarki kopertę, którą podsunął blondynce. Dziewczyna zaciekawiona spojrzała do środka.

-Nie mogę tego przyjąć. - powiedziała, a Harry'emu od razu zrzedła mina.

-To prezent urodzinowy.

-Nie powinieneś mi tego kupować.

-Jesteś moją dziewczyną, więc mogę cię rozpieszczać ile chce. A po za tym mówiłaś, że stęskniłaś się za rodziną.

-Ale bilet do Nowego Jorku to lekka przesada.

-W dodatku ja w tym samym czasie też tam będę. - dopowiedział ignorując słowa Diany.

-No nie wiem.

-Zróbmy tak. Weźmiesz ten bilet i zastanowisz się nad tym. Co ty na to?

-Zgoda.

Harry pochylił się nad stołem i musnął jej wargi. Po chwili przed nimi pojawiło się zamówione jedzenie. Kiedy w końcu zjedli, chłopak usłyszał powolną piosenkę, spojrzał na centrum pomieszczenia i wpadł na szalony pomysł. Wstał szybko z krzesła, złapał dziewczynę za rękę i pociągnął ją na środek sali. Przyciągnął blondynkę bliżej siebie kładąc dłonie na jej łopatkach. 

-Harry co ty robisz?

-Chce zatańczyć z moją dziewczyną.

-Ale oprócz nas nikt nie tańczy.

-Ktoś musi być pierwszy.

-Jesteś szalony.

Obydwoje zaśmiali się i zaczęli poruszać się w rytm muzyki. Blondynka zarzuciła ręce na jego szyje.

-Diana?

-Hmm?

-Kocham cię.

Dziewczyna zatrzymała się i niepewnie pocałowała szatyna. Chłopak odwzajemnił to nie zdając sobie sprawy, że dwa słowa wypowiedziane przez niego odwróciły do góry nogami świat Diany.

-Ja ciebie też. - odpowiedziała, zdając sobie sprawę, że mówi szczerze.

~*~

Muzyka

Mikołajki są dla Diany zawsze przyjemnym wydarzeniem, jednak tegoroczne uświadomią jej jak skrzywdziła siebie i osoby dla niej ważne. Tego dnia dziewczyna wstała bardzo wcześnie, gdyż chciała obejrzeć wywiad z Harrym w porannym programie, a wcześniej chciała jeszcze skoczyć do sklepu. Gdy w końcu była wyszykowana wyszła z mieszkania. Kiedy tak szła ulicami Londynu miała dziwne wrażenie, że niektórzy ludzie przypatrują się jej. Po wejściu do sklepu i ujrzeniu paru gazet zrozumiała dlaczego. Wybrała czasopismo swojej redakcji i otworzyła na właściwej stronie.

"Prawdziwa rola Diany Roberts w zespole One Direction."

"Harry Styles i Diana Roberts to ostatnimi czasy jedna z najbardziej znanych par. Było o nich głośno już pod koniec sierpnia, kiedy to zostali zauważeni ze sobą po raz pierwszy. Po ponad dwóch tygodniach muzyk potwierdził swój związek z panną Roberts. Mogłoby się to wydawać prawdziwą bajką, ale czy na pewno? Otóż źródła donoszą, że dziewczyna nie jest taka niewinna jak można by sądzić. Nikt, by pewnie nie posądzał jej o to, że informuje gazety o ruchach zespołu swojego chłopaka. Z przykrością informujemy, że jest ona dziennikarką, która spotyka się z Harrym Stylesem tylko po to, by mieć o czym pisać. Jest to potwierdzona informacja z bliskiego towarzystwa dziewczyny. Podobna para miała wspólnie spędzić czas w Nowym Jorku podczas trasy koncertowej One Direction. Jednak nie wiemy co teraz zrobi Harry w tej sytuacji. Czekamy na odpowiedź z jego strony."

Dziewczyna przejrzała wszystkie dzisiejsze gazety. We wszystkich był ten sam artykuł, tylko brakowało w nich informacji o Nowym Jorku. Nim się obejrzała stała już w biurowcu swojego wydawnictwa. Czym prędzej znalazła się w gabinecie redaktora. Nawet nie zdziwił jej widok siedzącej tam Emily.

-Tak myślałam, że się tu pojawisz. - zwróciła się do niej rudowłosa.

-Po co była ta cała farsa? Żeby mnie upokorzyć czy po prostu chcieliście się pobawić?

-Już ci mówiłem. - odezwał się Thomas. - Artykuł na pierwszą stronę.

-Od samego początku obydwoje tego chcieliście, a ja głupia ciągnęłam to tylko przez tą głupią pracę w badziewiastej gazecie. Mam nadzieję, że jesteście zadowoleni. Żegnam was i abyśmy więcej w życiu się nie spotkali.

Wyszła z gabinetu trzaskając drzwiami. Thomas z Emily zrujnowali cały jej świat. Tylko rudowłosa wiedziała o Nowym Jorku i nie omieszkała poinformować o tym Thomasa. Blondynka ruszyła, by uratować ostatnią cząstkę tego co jej zostało.

Ósma zasada gry: Nie ufaj ludziom.

Harry jechał na wywiad porządnie spóźniony. Był zły, że nikt go nie obudził. Wpadł jak burza do studia i od razu został porwany przez makijażystkę. Siedział nerwowo i czekał na wyjście z tego pomieszczenia. W pewnym momencie zauważył w odbiciu lustra, że wołają go, by wyszedł. Jak się okazało za niecałe dwie minuty zespół musi być już przed kamerami. Harry ruszył w wyznaczone miejsce, jednak został niespodziewanie zatrzymany przez Louisa.

-O co chodzi Lou?

-Powinieneś to przeczytać. - powiedział i podał osiemnastolatkowi gazetę.

Harry rzucił na nią okiem. Było tam zdjęcie jego i Diany.

-Nie mam teraz czasu czytać jakiś bzdur.

-Harry uwierz, że powinieneś to zrobić zanim rozpocznie się wywiad.

Jednak Harry wraz z Louisem zostali przywołani na kanapę przed parą dziennikarzy. Kamery zostały włączone. Na początku wywiad kręcił się wokół zbliżającej się trasy koncertowej chłopaków, a później przyszedł czas na pytania dotyczące życia prywatnego. Ostatnie pytanie zostało skierowane wprost do Harry'ego.

-Dzisiejszego ranka świat został oblężony informacji na temat twojej dziewczyny Diany. Jak się z tym czujesz?

-Nie bardzo wiem o co chodzi.

Dziennikarka spojrzała zdziwiona na chłopaka, a za jej plecami na telebimie został wyświetlony artykuł o dziewczynie muzyka. Harry poczuł uścisk Louisa na ramieniu. Osiemnastolatek przeczytał cały artykuł i spojrzał ponownie na dziennikarkę.

-Nie wierzę w to. - odpowiedział spokojnie. - Ten artykuł to stek bzdur. Znam Dianę i wiem kim jest.

-Jeśli jednak okazało to by się prawdą, co byś zrobił?

Szatyn nie umiał odpowiedzieć na to pytanie, bo zwyczajnie nie znał na nie odpowiedzi.

-A wy chłopcy co o tym sądzicie? - zapytała się kobieta reszty zespołu.

-Uważamy tak jak Harry, że ten artykuł mija się z prawdą. - powiedział Louis.

Tym zdaniem zakończył się wywiad, po czym chłopcy weszli do garderoby. Osiemnastolatek cały czas milczał i dochodził do niepokojących wniosków. Tylko on, Louis i Diana wiedzieli o bilecie do Nowego Jorku. Od czasu, kiedy zaczął się spotykać z Dianą pojawiło się więcej informacji o zespole. Czuł, że ten artykuł nie jest kolejnym bzdurnym wymysłem dziennikarzy.

~*~

Diana obejrzała wywiad z Harrym w swoim mieszkaniu. Czuła się pewna tego, że kocha swojego chłopaka, a on ją. Wstała z kanapy i wyszła z mieszkania. Chciała spotkać się z szatynem jednak nie chciała, by odbyło się to na oczach ludzi. Poszła więc pod apartamentowiec Harry'ego. Usiadła na ławce po przeciwległej stronie ulicy, na której stał budynek i czekała.

-Harry! - krzyknęła, kiedy w końcu szatyn pojawił się w zasięgu jej wzroku.

Dziewczyna przebiegła na drugą stronę i stanęła naprzeciwko osiemnastolatka.

-Możemy porozmawiać? - spytała.

-Nie mamy o czym.

-Uwierzyłeś im.

-To prawda?

-Tak.

-Mam nadzieję, że dobrze się bawiłaś.

-To nie tak Harry.

-Nie wiem w co ty grasz, ale ja się z tego wypisuje.

-Oszukali mnie. Miało być zupełnie inaczej.

-Więc chcesz mi powiedzieć, że nie zaczęłaś się ze mną spotykać tylko z powodu pracy.

-Akurat to prawda, ale później to się zmieniło i zaczęłam coś do ciebie czuć. I wszystko zaczęło mnie przerastać i nie wiedziałam co mam robić. Chciałam zwolnić się z pracy. A teraz zostałam oszukana przez Emily i ukazał się ten artykuł. Nie chciałam, abyś tak się o tym dowiedział. Chciałam ci o tym powiedzieć.

-Kiedy byś mi powiedziała? Wtedy, gdy wystarczająco się mną pobawisz czy wtedy, gdy napiszesz ten swój wymarzony artykuł?

-Nie. Po prostu bałam się jak zareagujesz.

-Zaufałem ci, a ty zraniłaś mnie bez żadnych skrupułów.

-Nie chciałam.

-Chciałaś czy nie chciałaś to już nie ma znaczenia. Pokochałem cię, pokazałem jaki jestem, a ty wykorzystałaś mnie, by zarobić. To koniec. Skończyłem z tobą.

Diana już nie panowała nad łzami, które zaczęły lecieć po jej twarzy. W tym samym czasie z nieba zaczął padać gęsty deszcz. Jednak obydwoje stali na środku chodnika i patrzyli na siebie.

-Przepraszam Harry.

-Nienawidzę cię Diana. Nie chcę cię więcej widzieć.

Chłopak ruszył do wejścia budynku.

-Kocham cię. - krzyknęła Diana.

Szatyn nie raczył nawet na nią spojrzeć, a ona po raz pierwszy w życiu zrozumiała jak to jest mieć złamane serce.

Dziewiąta zasada gry: Nie zakochuj się.

Harry przez cały tydzień po incydencie z byłą dziewczyną balansował na powierzchni świadomości. Ćwiczył na próbach przed trasą, która miała rozpocząć się dzisiejszego dnia. Dzisiaj miał zamiar zostawić za sobą przeszłość, wsiąść w samolot i zapomnieć o dziewczynie, która złamała mu serce. Tak naprawdę nie nienawidził jej, kochał ją, ale nie był w stanie jej wybaczyć, przynajmniej na razie. Przyjaciele codziennie próbowali go rozśmieszać, próbowali mu pomóc zapomnieć, jednak wiedzieli, że chłopak nigdy o tym nie zapomni. Szatyn cały czas miał przed oczami zapłakaną twarz blondynki i jej ostatnie słowa, które wypowiedziała po tym jak odwrócił się od niej. Możliwe, że go kochała, ale nie potrafiłby jej znowu zaufać. Były momenty w, których chciał do niej pobiec, przytulić ją i zapewnić, że wszystko wróci do normy, ale nie mógł, bo wiedział, że nie spojrzy na nią tak jak kiedyś. Pragnął o niej zapomnieć, ale czy komukolwiek udało się zapomnieć o pierwszej miłości? Bał się, że nikomu już nie zaufa, że do końca życia będzie oglądał się za siebie i szukał tej blondynki. Doskonale zdawał sobie sprawę, że musi wracać do normy dla rodziny i przyjaciół. Osiemnastolatek postanowił założyć maskę pod, którą będzie trzymał swoje uczucia i nikomu nie da się już omotać.

~*~

Diana stała na środku lotniska i trzymała ostatnią rzecz, którą dał jej Harry. Miała na oczach okulary przeciwsłoneczne, mimo tego, że była połowa grudnia. Przefarbowała włosy na kolor kasztanowy. Nie chciała być kojarzona z Dianą, która złamała serce sławnemu muzykowi. Przez ostatni tydzień unikała kontaktu z ludźmi. Nie odbierała telefonów od rodziców, rodzeństwa. Chciała niezauważalnie opuścić Londyn i nie wyrządzać więcej krzywd ludziom w tym mieście. Spojrzała na bilet do Nowego Jorku, czuła się niedobrze z tym, że z niego skorzysta, ale nie miała już pieniędzy, pracy i żadnej bliskiej osoby przy sobie, a musiała uwolnić się stąd. Po prostu chciała zaszyć się w rodzinnym domu, wtulić się w matczyne ramiona i usłyszeć, że wszystko wróci do normy. Zdawała sobie jednak sprawę, że dla niej już nic nie będzie takie samo. Zawsze będzie rozpamiętywała swoją głupotę. Chciała zakopać się pod ziemie, aby nikt o niej nie pamiętał. Gdy tylko samolot ruszył dziewczynie puściły hamulce i po jej twarzy spłynęły słone łzy. Czuła, że więcej nie zobaczy Harry'ego. Lecz czy to na pewno koniec ich historii?