Prolog

13.09.2011

Pogoda była taka jak mój nastrój. Po mojej twarzy skapywały łzy mieszające się z deszczem. Świat cierpiał razem ze mną, a ja brnęłam przez zatłoczone ulice, aby jak najdalej znaleźć się od jego mieszkania. Ból, który czułam w sobie był jedyną rzeczą, która trzymała mnie przy świadomości, że nadal żyje. Jednak przez cały ten czas miałam ten sam widok. Jego, który zdradził mnie z osobą mi najbliższą. Szłam przed siebie, gdy w końcu znalazłam się w miejscu mi dobrze znanym. Chciałabym się teraz obudzić z tego koszmarnego snu, lecz nie jestem w stanie. Pukam do drzwi, by zobaczyć osobę, która jako jedyna może mi pomóc. Otwiera mi z uśmiechem na twarzy, który znika na mój widok. Nic nie mówi, wprowadza do środka i po prostu przytula.

 **********

Stałem oparty o framugę drzwi przyglądając się ludziom, którzy dobrze się bawią na osiemnastce mojego przyjaciela. Niall jak zawsze był dla każdego miły, co w nim zawsze podziwiam. Reszta moich przyjaciół też gdzieś tu szaleje. Tylko ja czuję, że jestem w nieodpowiednim miejscu. Cały czas jakiś cichy głosik podpowiada mi, że gdzieś tam ktoś mnie potrzebuję. Nie chciałem ranić Nialla, ale dziś nie byłem w nastroju na imprezę. Czułem, że jakaś część mnie cierpi, nawet nie wiedząc z jakiego powodu. Wyszedłem z domu. Po przekroczeniu progu w twarz uderzyły mnie krople deszczu, nie przejmowałem się nimi, założyłem kaptur na głowę i szedłem przed siebie.

*******************************************

I jest prolog, tak jak obiecałam dzisiaj, ale wybaczcie że tak późno. Powiem od razu, że to opowiadanie raczej nie będzie wesołe. Piosenka przypasowała mi do tego prologu. Mi osobiście się prolog podoba, mam nadzieję, że wam też.