Rozdział 5

*Lucy*

7.04.2012

Dzisiaj znowu idę do Louisa. W ciągu tygodnia jest szkoła, a oni mają koncerty, więc odbywały się krótkie spotkania. Niby mój kuzyn mieszka w Londynie niedługo, ale już przyzwyczaiłam się do jego obecności. Ostatnie dłuższe spotkanie mieliśmy, kiedy zasnęłam u Louisa. W niedziele rano, kiedy się obudziłam zastałam tam tylko karteczkę z wyjaśnieniami, że pojechali na jakiś wywiad. Dzisiaj czuję, że coś ciekawego może się wydarzyć. Ubrałam się jak zwykle w czarne rurki, założyłam na górę czerwony sweterek, a pod spodem miałam biało - czarną bluzkę na ramiączka i do tego czerwone trampki. Zaszłam po Emmę i razem poszłyśmy do chłopaków. Miałam kluczę do mieszkania po tym jak Lou mi je zostawił w tamtym tygodniu, więc weszłyśmy bez pukania. W środku na kanapie siedzieli Harry i Lou, gapiący się w telewizor i zadający się płatkami.

- Witam piękne panie. - powiedział Harry na nasz widok.

- Idziemy dzisiaj na imprezkę. - krzyknął Lou i razem z Harrym zaczęli tańczyć jakiś dziwny taniec.

- Ja nie idę. - odpowiedziałam od razu.

- Idziesz, idziesz. - powiedział Lou.

- Nie.

- Tak.

- Nie.

- Ja mam pomysł. - powiedziała Emma i wyjęła monetę. - Jeśli wypadnie reszka idę ja, a jak nie idzie Lucy.

Patrzyliśmy jak dziewczyna podrzuca monetę i zaraz po wylądowaniu na podłodze poczułam ulgę. Wypadła reszka.

- Sprawiedliwie. - powiedział Harry.

No i koniec sporów. Do wieczora pochodziłyśmy po mieście w towarzystwie Louisa, Nialla i Harry'ego. Chłopacy po drodze porozdawali autografy. Lecz cały czas nurtowało mnie pytanie: Gdzie jest Zayn i Liam? W pewnym momencie obok mnie szedł Louis, a pozostała trójka szła gdzieś z przodu.

- Zayn nie lubi tak bez sensu chodzić po mieście. - powiedział nagle do mnie.

- A Liam?

- Ma strasznego doła.

- Czemu?

- Bo ma odwrotny problem, który ty niedawno miałaś.

- To znaczy?

- Emma mi powiedziała o tej całej sytuacji z tobą, Jess i tym chłopakiem.

Spojrzałam na niego lekko zaskoczona.

- Zabiję ją. - powiedziałam, a Lou się zaśmiał.

- Ona traktuję cię jak siostrę i ty ją też, więc jej tego nie zrobisz.

- Lou to było tylko takie powiedzenie.

- Wiem, ale tak pomijając myślę, że tylko ty możesz pomóc Liamowi. - powiedział.

- Nie wiem czy to dobry pomysł.

- Dobry, zaufaj mi.

Przez drogę powrotną cały czas myślałam nad prośbą Louisa. Gdy weszliśmy do budynku zatrzymałam się na parterze, a reszta poszła do góry. Zdecydowałam się zapukać do drzwi.

*Liam*

7.04.2012

Ktoś zapukał do mieszkania, poszedłem otworzyć, za drzwiami zobaczyłem Lucy i wpuściłem ją do środka. Pokierowałem do salonu, gdzie dziewczyna siadła na krześle, a ja na sofie naprzeciwko niej.

- Co cię do mnie sprowadza Lucy?

- Louis poprosił mnie, abym z tobą porozmawiała. Podobno mogę ci pomóc.

- Chyba nikt nie może mi pomóc.

- A może mi wytłumaczysz co takiego się wydarzyło?

Zamyśliłem się na chwilę, może nie zaszkodzi się poradzić.

- Tylko wysłuchaj mnie do końca i nie osądzaj mnie źle.

Kiwnęła głową, dając mi tym znak, że mogę mówić.

- Najlepiej zacząć od początku. Więc poznałaś już Camille, to ona mnie odwiedziła w tamtym tygodniu. Znam ją od urodzenia. Jest ode mnie starsza o dwa lata. Zawsze się przyjaźniliśmy, ale ja od kiedy pamiętam się w niej podkochiwałem. Można szczerze powiedzieć, że to dzięki niej powstał nasz zespół, ale tą historię kiedy indziej ci opowiem. Wracając do sedna sprawy, zacząłem z nią chodzić, byłem szczęśliwy, wszyscy mi mówili, że owinęła sobie mnie wokół palca, ale ich nie słuchałem, byłem gotów zrobić dla niej wszystko. Aż w końcu pewnego razu postanowiłem, że powiem jej, że ją kocham. Wiem każda dziewczyna chce to pierwsza usłyszeć, ale nie ona. Powiedziała mi, że do mnie nic nie czuję, a chodziła ze mną tylko dla zabawy. Pół roku temu poznałem Danielle, udało mi się choć trochę wymazać przeszłość. Aż do tamtego tygodnia. Cam przyjechała do Londynu i nie wiem po co. Niestety tamta sobota zmieniła dla mnie wszystko. Cam powiedziała mi, że mnie kocha, a ja prawie bym się z nią przespał. Teraz nie mogę spojrzeć na siebie w lustro i nie wiem co mam powiedzieć Danielle.

Spojrzałem na dziewczynę, słuchała mnie uważnie.

- Jak już się tak zwierzamy to i ja chyba mogę ci Liam opowiedzieć moją historię, która jest pokazana z drugiej strony.

Dziewczyna zaczęła opowiadać o swoich przeżyciach. Były one bardzo smutne i ponure.

- I tak po prostu wybaczyłaś im? - spytałem się jej.

- Będziesz chyba pierwszą osobą, której chyba szczerze odpowiem. Chyba tak naprawdę Jess już dawno wybaczyłam, bo ona tak jaj ja cierpiała i nadal cierpi z miłości.

- A ty też nadal cierpisz?

- Nie, chyba nie. Lecz w głębi serca nadal mam w sobie złość.

- A nadal go kochasz?

- Myślę, że jakby to była ta prawdziwa i jedyna miłość to już dawno nie było by mnie na tym świecie. Ale dopiero niedawno doszłam do tego wniosku. A ty Liam zastanów się co czujesz i czego chcesz. I lepiej jak Dan usłyszy od ciebie tą całą historię. A ja już pójdę, bo trochę się zasiedziałam. - powiedziała Lucy i wstała.

- Dziękuję. - odpowiedziałem i odprowadziłem ją do drzwi.

Wróciłem do pokoju, w którym już ktoś siedział.

*Zayn*

7.04.2012

Usiadłem na kanapie. Przesiedziałem całe dwie godziny w kuchni słuchając dwóch różnych historii Liama i Lucy. Chłopak usiadł obok mnie.

- Powinieneś był wyjść. - powiedział do mnie.

- Wiem, pogadam z nią, że to słyszałem. W sumie cieszę się z tego, bo już wiem dlaczego Lucy ma w oczach tyle bólu.

- Zayn.

- Co? - spojrzałem na niego uważnie.

- Ona cię zmienia.

- Jak może mnie zmieniać jak nawet jej prawie nie znam?

- Sam się zastanawiam, ale jeszcze nigdy nie słyszałem abyś mówił coś takiego obojętnie o kim.

- Też tego nie rozumiem, ale ona dziwnie na mnie działa.

- Miłość od pierwszego wejrzenia?

- Nie, raczej to coś innego.  Nie umiem tego opisać.

- Podoba ci się Lucy?

- Ma coś w sobie co mnie do niej przyciąga.

- Nakręcasz się Zayn.

- Nieprawda.

- Prawda i przyznaj się przed samym sobą.

- No dobra może i masz trochę racji, ale i tak nie mam u niej szans.

- A to niby czemu?

- Sama ci to Lucy powiedziała. Ona nie wie czy nadal kocha swojego byłego.

- Ja sobie nic takiego nie przypominam.

- Bo takie rzeczy czyta się między wierszami.

Liam zaśmiał się.

- Sam sobie stwarzasz przeszkody Zayn.

Popatrzyłem na niego, uśmiechał się ze zrozumieniem.

- Mniejsza z tym i tak nie mam na co liczyć. - powiedziałem i wyszedłem z jego mieszkania.

Poszedłem na ostatnie piętro, gdzie było moje mieszkanie. Wszedłem na balkon, była dość ciepła noc. Popatrzyłem na panoramę miasta, lecz myślami byłem gdzie indziej. Zastanawiałem się co z tego wszystkiego wyniknie, mam nadzieję, że to będzie coś dobrego.

**********************************************************
 Kolejny rozdział. Wyszedł mi tak średnio. Mam nadzieję, że wam się spodoba. I bardzo dziękuję osobom, które komentuje, dzięki wam nadal piszę. Jako, że dzisiaj dzień wagarowicza i pierwszy dzień wiosny wstawiam ten rozdział już dzisiaj.